کد مطلب:182705 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
هشدار از ستم
آموزه های دینی از خطر و پی آمدهای ستم هماره هشدار می دهند. دین بر هیچ انسانی روا نمی بیند كه بر حقوق دیگری ستم روا دارد.
[ صفحه 131]
قرآن در مورد پی آمد ستم و گناه هشدار می دهد كه گناه دو عقوبت به دنبال دارد. نخست این كه حقیقت ستم و گناه آتش است كه در جان گناهكار شعله ور می سازد، ان الذین یأكلون اموال الیتامی ظلما انما یأكلون فی بطونهم نارا. [1] «آنان كه مال یتیم را به ستم می خورند، در دلشان آتش می خورند.» هشدار آیه این است كه ستم نمودن و هر گناه دیگر آتش خوردن و عذاب فراهم آوردن است. گناهكار به خطر توجه ندارد. اگر توجه داشت هیچ گاه خویشتن را در درون آتش شعله ور نمی ساخت. هشدار آیه تنها به ستم به یتیم نیست، بلكه هر نوع ستم و هر نوع گناه را شامل است.
پی آمد دیگر گناه دنیایی است كه قرآن نسبت به برخی گناهان هشدار می دهد. ستم پیشه و گناهكار نباید خویش را از پی آمد ستم خویش حتی در دنیا در امان بداند. زیرا ستمی كه بر دیگران روا داشته، دیگران نیز در حق وی روا خواهند داشت. امام صادق علیه السلام هشدار می دهد كه در ستم بر مال یتیم دو پی آمد است، احداهما عقوبة الآخرة النار، و اما عقوبة الدنیا فقوله عزوجل و لیخش الذین لو تركوا من خلفهم ذریة ضعافا خافوا علیهم. [2] «عقوبت آخرتی آن آتش و اما عقوبت دنیایی آن این است كه آیه هشدار می دهد آنان كه بر یتیمان دیگران ستم روا دارند، در این بیم و هراس باشند كه بر یتیمان آنان ستم روا خواهند داشت».
اینك سیدالساجدین علیه السلام از این خطر این گونه هشدار می دهد، عن ابی حمزه ثمالی عن ابی جعفر علیه السلام لما حضر علی بن الحسین علیه السلام الوفاة ضمتنی الی
[ صفحه 132]
صدره ثم قال... ایاك و ظلم و من لا یجد علیك ناصرا الا الله. [3] «از روا داشتن ستم بر كسی كه یاوری جز خدا ندارد در هراس باش». در تحلیل این رهنمود عرشی برخی اساتید فرمودند كه ویژگی این مظلوم آن است كه چون تنها امیدش خداست؛ خدا را خالصانه به یاری می خواند، خدای سبحان دعای این فرد را اجابت نموده، به یاری وی می شتابد و ستم كار را از ستم خود پشیمان می سازد. البته هر ستم بر هر مظلومی این خطر را در پی دارد لیكن اگر كسی مظلوم واقع شود، و به ظاهر دادرس هایی در پیش نظرش باشد كه به این و آن پناه ببرد، خالصانه از خدا استمداد نخواهد نمود. چه بسا در پاسخ وی تأخیر باشد. لیكن كسی كه تمام وسایل ظاهری را بی اثر می بیند و تنها به قادر متعال و منتقم پناه می برد، خدای مهربان به وی پناه می دهد و داد وی را از ستمكار می ستاند كه خداوند دادستان و منتقم، بر هر كاری تواناست.
[ صفحه 131]
قرآن در مورد پی آمد ستم و گناه هشدار می دهد كه گناه دو عقوبت به دنبال دارد. نخست این كه حقیقت ستم و گناه آتش است كه در جان گناهكار شعله ور می سازد، ان الذین یأكلون اموال الیتامی ظلما انما یأكلون فی بطونهم نارا. [1] «آنان كه مال یتیم را به ستم می خورند، در دلشان آتش می خورند.» هشدار آیه این است كه ستم نمودن و هر گناه دیگر آتش خوردن و عذاب فراهم آوردن است. گناهكار به خطر توجه ندارد. اگر توجه داشت هیچ گاه خویشتن را در درون آتش شعله ور نمی ساخت. هشدار آیه تنها به ستم به یتیم نیست، بلكه هر نوع ستم و هر نوع گناه را شامل است.
پی آمد دیگر گناه دنیایی است كه قرآن نسبت به برخی گناهان هشدار می دهد. ستم پیشه و گناهكار نباید خویش را از پی آمد ستم خویش حتی در دنیا در امان بداند. زیرا ستمی كه بر دیگران روا داشته، دیگران نیز در حق وی روا خواهند داشت. امام صادق علیه السلام هشدار می دهد كه در ستم بر مال یتیم دو پی آمد است، احداهما عقوبة الآخرة النار، و اما عقوبة الدنیا فقوله عزوجل و لیخش الذین لو تركوا من خلفهم ذریة ضعافا خافوا علیهم. [2] «عقوبت آخرتی آن آتش و اما عقوبت دنیایی آن این است كه آیه هشدار می دهد آنان كه بر یتیمان دیگران ستم روا دارند، در این بیم و هراس باشند كه بر یتیمان آنان ستم روا خواهند داشت».
اینك سیدالساجدین علیه السلام از این خطر این گونه هشدار می دهد، عن ابی حمزه ثمالی عن ابی جعفر علیه السلام لما حضر علی بن الحسین علیه السلام الوفاة ضمتنی الی
[ صفحه 132]
صدره ثم قال... ایاك و ظلم و من لا یجد علیك ناصرا الا الله. [3] «از روا داشتن ستم بر كسی كه یاوری جز خدا ندارد در هراس باش». در تحلیل این رهنمود عرشی برخی اساتید فرمودند كه ویژگی این مظلوم آن است كه چون تنها امیدش خداست؛ خدا را خالصانه به یاری می خواند، خدای سبحان دعای این فرد را اجابت نموده، به یاری وی می شتابد و ستم كار را از ستم خود پشیمان می سازد. البته هر ستم بر هر مظلومی این خطر را در پی دارد لیكن اگر كسی مظلوم واقع شود، و به ظاهر دادرس هایی در پیش نظرش باشد كه به این و آن پناه ببرد، خالصانه از خدا استمداد نخواهد نمود. چه بسا در پاسخ وی تأخیر باشد. لیكن كسی كه تمام وسایل ظاهری را بی اثر می بیند و تنها به قادر متعال و منتقم پناه می برد، خدای مهربان به وی پناه می دهد و داد وی را از ستمكار می ستاند كه خداوند دادستان و منتقم، بر هر كاری تواناست.
[1] نساء، 10.
[2] وسائل، ج 12، ص 181.
[3] همان، ج 11، ص 339.